Francja

MUZEUM LUWRU
Muzeum Luwru zajmuje powierzchnię zeum świata było w swojej historii fortecą,
190000 m2, tzn. mniej więcej połowę ob- więzieniem, pałacem królów Francji, siedzi-
szaru całego Państwa Watykańskiego. Naj- bą administracji, akademią pracownią arty-
starsze i prawdopodobnie najbogatsze mu- styczną i wreszcie galerią sztuki.

Muzeum dzieli się na trzy wielkie strefy: Sully, Denon i Richelieu. Te strefy zawierają ponumerowane pomieszczenia. Poszczególne kondygnacje są oznaczone kolorami: parter - niebieski, I piętro - czerwony, II piętro - żółty.
Nowe wejście główne prowadzi przez szklaną piramidę na dziedzińcu - dyskusyjne dzieło amerykańskiego architekta pochodzenia chińskiego leoh Ming Pei. Jest ona jedną z dwóch budowli wzniesionych z inicjatywy prezydenta Francois Mitteranda na „osi królewskiej", wiodącej od dziedzińca Luwru Cour Carree przez Piramidę, ogrody Tuileries, Plac Zgody, Łuk Triumfalny aż do Wielkiego Łuku W dzielnicy wieżowców La Defense.

Historia budowy
Historia powstania Luwru zaczyna się W okresie Merowingów. Istnieje kilka Wersji pochodzenia nazwy „Louvre". Jedna z nich wywodzi nazwę od hodowli wilków (louvet - wilczek), inna od normań-skiego „lower" (zamek, forteca).
czasów Filipa II Augusta zbudowano czworoboczną fortecę o okrągłych basztach narożnych i donżonem (wieżą obronną) o wysokości 32 m jako bastionem nad Sekwaną. Mieściła ona skarb Państwa, archiwum i zbrojownię. W r. 1370 Karol V polecił poszerzyć te-ren objęty murami miejskimi, wskutek °2ego Luwr utracił swoją funkcję obronną i przez 150 lat był nie wykorzystany, dopiero w XVI w. Franciszek I przeniósł sWoją rezydencję znowu do Luwru. Polecił przedtem zburzyć donżon i postanowił Wybudować reprezentacyjny pałac w stylu włoskiego renesansu.
budowę powierzono architektowi Pierre Lescotowi (1510-1578). Następcy Franciszka I: Henryk II, Henryk III i Henryk IV dalej rozbudowywali Luwr. Katarzyna Me-cVcejska (1564 -1572) po przedwczesnej srnłerci swego męża Henryka II poleciła w2nieść wdowią rezydencję na miejscu dawnych cegielni (Tuileries), w odległości SOo m na zachód od Luwru. Budynek otrzymał kształt prostopadłego skrzydła ? pawilonami: środkowym i bocznym. Luwr miał zostać połączony z Tuileries, 9dzie już za czasów Katarzyny powstała petite Galerie (Mała Galeria). W latach
1595-1608, za Henryka IV wybudowano Grandę Galerie (Wielką Galerię), wydłużony dwukondygnacjowy trakt łącznikowy z arkadami od strony dziedzińca i zabudowanym od frontu parterem z widokiem na Sekwanę. Po śmierci Henryka IV (jedynego króla, który zmarł w Luwrze), wdowa po nim, Maria Medycejska, wzniosła Pałac Luksemburski. Jej syn, Ludwik XIII kontynuował rozbudowę Luwru. Za panowania Ludwika XIV minister Colbert, pragnący uczynić z Paryża miasto odzwierciedlające absolutną władzę monarchii, zamierzał doprowadzić budowę Luwru do końca. Król interesował się jednak przede wszystkim budową pałacu w Wersalu i po jego przeprowadzce Luwr pozostał nie ukończony. Skrzydła wschodnie i północne pozostały w stanie surowym, bez dachów. Także kolumnadę ukończono dopiero w r. 1755. Po opuszczeniu Luwru przez króla znalazły tam miejsce nowo założone akademie. W apartamentach zamieszkali artyści i arystokraci.